Jesteś tutaj:
  1. Start
  2. Historia

Historia



Dzień 1 września 1928 roku był dniem otwarcia Szkoły Powszechnej Żeńskiej w osadzie Irena, przy ul. Warszawskiej Nr 62 jako 7-klasowa Publiczna Szkoła Żeńska .

W budynku macierzystym szkoły pozostali chłopcy i szkoła przyjęła nazwę „7 Klasowa Publiczna Szkoła Powszechna Męska w Irenie”. Odłączone zaś dziewczynki utworzyły „7 Klasowa Publiczna Szkoła Powszechna Żeńska” z siedzibą tymczasową w dwóch oddzielnych domach, mianowicie –przy ulicy Staromiejskiej w domu MARCZAKA (biały dom z filarkami) oraz w domu narożnym przy ulicy Warszawskiej i Okólnej.

Uczniowie nowej szkoły rekrutowały się z robotników, chłopów, drobnomieszczaństwa, rodzin wojskowych i inteligencji pracującej. Obok dzieci narodowości polskiej był spory procent narodowości żydowskiej.

W latach 1931 – 1939 liczba dzieci uczęszczających do tej szkoły ogromnie wzrosła i wobec tego trzeba było jeszcze wynająć jeden budynek na izby szkolne przy ulicy Warszawskiej Nr 104.

W 1939 roku powołano do życia Komitet Budowy Szkoły, zgromadzono materiały budowlane i na wiosnę przystąpiono do budowy. Ofiarność społeczeństwa pozwoliła na wykupienie placu przy ulicy Kościelnej i na wzniesienie murów parteru. Niestety, wybuch II Wojny Światowej nie pozwolił na dokończenie budowy. Podczas działań wojennych w lipcu 1944 roku spalone zostały dokumenty i wszystkie akta szkoły a sprzęt i prace szkolne porozwłóczone przez żołnierzy i ludność cywilną.

W 1946 roku powołano Komitet Budowy Szkoły, który bardzo intensywnie zabrał się do roboty. W końcu 1954 roku szkoła była wizytowana przez zespół 4 osobowy, na czele którego stal wizytator okręgowy. Po wizytacji szkołę tutejszą postawiono w rzędzie najlepszych szkół w województwie Warszawskim

Nowy rozdział historii budowy gmachu szkolnego do tutejszej szkoły datuje się od 1954 roku. W ty właśnie roku powołano ponownie Komitet Budowy Szkoły. Komitet postawił sobie za zadanie jak najszybciej odbudować szkolę, opracować nową dokumentację, powiększyć niemal dwukrotnie plac pod budowę oraz gromadzić materiały i środki finansowe. Komitet wykonał specjalne „cegiełki” 2 zł, 3 zł, 5 zł, 10 zł 50 zł i 100 zł na budowę szkoły i rozprowadził je w śród ludności.

Komitet Budowy Szkoły postanowił dokonać uroczystego otwarcia szkoły w dniu 20 kwietnia 1958 roku i postanowienia dotrzymał.

W nowym roku szkolnym 1958 / 59 do szkoły zapisało się 548 uczniów. W końcu roku szkolnego 1959 / 60 klasyfikowano 592 uczniów, promocję do wyższych klas uzyskało 538 a klasę siódmą ukończyło 57 uczniów.

19 listopada 1960 roku podczas obchodu Dnia Karty Nauczyciela została odsłonięta tablica pamiątkowa KU CZCI POLEGŁYCH NAUCZYCIELI MIASTA DĘBLINA wmurowana w ścianę frontową gmachu Szkoły Podstawowej Nr 2 w Dęblinie przy ulicy 1-go Maja

Na podstawie „zarządzenia Ministra Oświaty z dnia 25 maja 1960 roku Nr GM-2-651/60 w sprawie nazw szkół ogólnokształcących............”. Kuratorium w Warszawie zatwierdza nazwę szkoły w następującym brzmieniu:

SZKOŁA PODSTAWOWA NR 2

IMIENIA WŁADYSŁAWA BRONIEWSKIEGO W DĘBLINIE”

Dnia 1 czerwca 1962 roku w związku z nadaniem Szkole imienia poety rewolucjonisty w tutejszej szkole odbyły się uroczystości, na które złożyły się: odsłonięcie popiersia, wspomnienia o poecie, recenzje jego poezji.

14 października1978 roku z okazji 50–lecia istnienia Szkoły, Miejski Komitet Frontu Jedności Narodu ufundował sztandar, który wręczono szkole, podkreślając tym faktem jej zasługi w pracy dydaktyczno – naukowej.